Ένας επισκέπτης στην τάξη μας!!

Δύο απρόσμενους επισκέπτες  βρήκαμε να μας περιμένουν το πρωί στο νηπιαγωγείο μας! Δυο χαμογελαστά λευκά συννεφάκια ένα σε κάθε τμήμα του νηπιαγωγείου μας!

Τι να ήθελαν άραγε στο νηπιαγωγείο μας; Από που να είχαν  έρθει; Ποιο να ήταν το όνομά τους; Ένα γράμμα που βρήκαμε μαζί τους μας έδωσε όλες τις απαραίτητες πληροφορίες!

To συννεφάκι που το φώναζαν «Μπορώ»

Έρχομαι από εκεί ψηλά. Εκεί που το γαλάζιο του ουρανού ενώνεται με τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Εκεί στην Ουρανούπολη είναι το σπίτι μου. 

Στην Ουρανούπολή μας μένουμε πολλά συννεφάκια. Συννεφάκια σε διάφορα σχήματα. Άλλα ολοστρόγγυλα, άλλα τριγωνικά. Κάποια είναι ζαβολιάρικα και αλλάζουν σχήμα συνεχώς. Κάποια είναι ησυχούλια και στέκουν στην ίδια θέση επειδή έτσι τους αρέσει. Άλλα όπως κι εγώ μας αρέσει να παίζουμε κρυφτό.   

Εγώ από μικρό είχα διάφορες ιδέες... Είχα διάφορες σκέψεις και στόχους... Όνειρα τα λένε...

«Γιατί να μην μπορώ να φτάσω ψηλά και να αγκαλιάσω ένα αστέρι;»

«Πόσο ωραίο θα ήταν να βουτούσα μαζί με τα παιδιά σ’εκείνη την ωραία θάλασσα που βλέπω εκεί κάτω...»

«Τι ωραία που θα ήταν αν πήγαινα με την  συννεφοπαρέα μου πάνω σε εκείνα τα βουνά...  ..!» 

Οι φίλοι μου με κορόιδευαν! «Χαχαχα! Τι  είναι αυτά που λες;» μου έλεγαν. «Εμείς είμαστε σύννεφα που ζούμε στην ουρανούπολη! Δεν μπορούμε να αγκαλιάσουμε τα αστέρια...! Ούτε να βουτήξουμε στη θάλασσα μπορούμε...! και σιγά, να μην μπορούμε να ταξιδέψουμε ως τα ψηλά βουνά...εξάλλου είμαστε και μικρά!!!»

Στενοχωριόμουν που γελούσαν μαζί μου....

Κι όμως μια δύναμη από μέσα μου, με έκανε να πεισμώνω, να συνεχίζω να πιστεύω στα όνειρά μου...

«Εγώ πιστεύω πως μπορώ!» τους έλεγα...

«Χαχαχα! Δεν μπορείς! δεν μπορούμε! πάρτο απόφαση!» μου απαντούσαν.

«Κι όμως...να δείτε πως Μπορώ!» 

Κι έβαζα όλη μου τη δύναμη. Δούλευα! Προσπαθούσα πολύ. Δε με νοιάζει που λίγο κουραζόμουν. Τα όνειρά μου εγώ θα μπορούσα να τα πραγματοποιήσω! Έκανα σχέδια, έκανα υπολογισμούς και στο τέλος .... Ναι! Τα κατάφερα! Ναι! Όλα μου τα όνειρα, όλους μου τους στόχους!

Πώς; Θα σου πω. Σκεφτόμουν ας πούμε...πώς θα μπορέσω να αγκαλιάσω ένα αστέρι; Υπολόγισα με προσοχή πότε ήταν η ώρα να πέσει ένα αστέρι από τον ουρανό. Τότε εγώ περίμενα ακριβώς σε κείνο το σημείο. Περίμενα, περίμενα...και γλούπ! σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου το αστέρι έπεσε στην αγκαλιά μου!

 Ή για να ταξιδέψω ως τα ψηλά βουνά. Ξέρεις τι έκανα; Κάθε μέρα μετρούσα τη δύναμη του ανέμου. Όταν κατάλαβα ότι θα γίνει πολύ δυνατός, φώναξα την παρέα μου. Αγκαλιαστήκαμε και αφήσαμε να μας παρασύρει ο δυνατός άνεμος εκεί πάνω από τα ψηλά βουνά.  Αχ, ήταν φανταστικά!!! 

Διάβαζα όμως και πολύ. Μέσα στα βιβλία βρήκα πώς μπορώ να γίνω βροχή. Έτσι όταν ήρθε η σωστή στιγμή, έτρεξα κι ενώθηκα με τα σύννεφα που έγιναν βροχή καλοκαιρινή κι έτσι βούτηξα πού αλλού; Στη θάλασσα που πάντα ονειρευόμουν! 

Είμαι λοιπόν το Μπορώ! Έτσι με φωνάζουν όλοι! Και ήρθα εδώ, στο δικό σου το σχολείο να κάνουμε όνειρα παρέα!

Τα νήπια αποφάσισαν να κρατήσουν το "Μπορώ" στην τάξη μας και να μοιραστούν μαζί του παιχνίδια, όνειρα, εμπειρίες και να μας βοηθήσει να μπορέσουμε να κάνουμε μερικά από τα όνειρα και τα σχέδια μας πραγματικότητα! 

Το συννεφάκι "Μπορώ" είναι μέρος ενός ευρωπαϊκού συνεργατικού προγράμματος

 E twwining με  άλλα νηπιαγωγεία της Ελλάδας και της Κύπρου όπου μαθητές και εκπαιδευτικοί θα συνεργαστούν, θα επικοινωνήσουν, θα μοιραστούν, θα αντλήσουν ιδέες και θα αναπτύξουν τις δεξιότητές τους . 

Το πρόγραμμα έχει τον τίτλο ¨I can touch a cloud...I can dream my school" 

 και μέσω αυτού του έργου και με τη βοήθεια της μασκότ "Μπορώ" θα καταστρώσουμε σχέδια, θα κάνουμε όνειρα,θα βάλουμε στόχους μικρούς και μεγάλους και θα διαγράψουμε το δρόμο προς την πραγματοποίηση τους. {Η Ιστορία του "Μπορώ" δημιουργήθηκε από τη συνάδελφο εκπαιδευτικό Βασιλική Χατζηιωαννίδου για τις ανάγκες του εκπαιδευτικού προγράμματος}