Η αμυγδαλιά είναι το πρώτο δέντρο που ανθίζει μέσα στο ξεροβόρι του χειμώνα. Σαν να ειδοποιεί τους ανθρώπους πως σιγά σιγά θα ξεπροβάλλει η άνοιξη. Η αμυγδαλιά είναι το δέντρο της αναγέννησης και της ζωής.
Ο μύθος της αμυγδαλιάς
Τα αρχαία χρόνια στην Ελλάδα, όπως και σήμερα, υπήρχαν αμυγδαλιές. Οι αρχαίοι δημιούργησαν έναν μύθο για την αμυγδαλιά που εξηγεί το παράκαιρο και παράτολμο άνθισμά της. Λένε λοιπόν πως κάποτε η αμυγδαλιά, πριν γίνει δέντρο ήταν γυναίκα. Ονομαζόταν Φυλλίς και ήταν θυγατέρα βασιλιά της Θράκης. Και η ιστορία της ξεκινάει κάπως έτσι…
Ο Δημοφών ήταν γιος του Θησέα και επιστρέφοντας από την Τροία, ταξίδευε στο Αιγαίο με σκοπό να επιστρέψει στην Αθήνα, κάποτε έφθασε στις ακτές της Θράκης, ίσως για να γλιτώσει από κάποια θαλασσοταραχή. Έτσι γνώρισε τη Φυλλίδα και παντρεύτηκαν. Όμως τη χαρά και την ευτυχία του έγγαμου βίου τους, σκίαζε για το νεαρό βασιλόπουλο η νοσταλγία της πατρίδας του. Έτσι ζήτησε από τη νεαρή σύντροφό του να του επιτρέψει να ταξιδέψει για λίγο μέχρι την Αθήνα. Η κοπέλα διστακτικά δέχτηκε και τον παρακάλεσε να μην καθυστερήσει διόλου την επιστροφή του, μα να βρεθεί σύντομα πάλι κοντά της. Το ταξίδι, όμως, ήταν μακρύ και χρονοβόρο και στην Αθήνα φίλοι και συγγενείς καθυστερούσαν την αναχώρηση του νέου. Οι μήνες περνούσαν και η Φυλλίδα φοβόταν πως κάτι άσχημο είχε συμβεί. Όμως ο ατελείωτος χρόνος της προσμονής και οι μαύρες σκέψεις δεν έσβηναν μέσα της την ελπίδα της επιστροφής του. Ήξερε πως δεν την είχε ξεχάσει. Όμως η κόρη έσβηνε μέρα με την μέρα. Είχε γίνει πια τόσο χλωμή και αδύνατη που οι θεοί την λυπήθηκαν και, για να μην υποφέρει άλλο, την μεταμόρφωσαν σε όμορφο λυγερόκορμο δέντρο, την Αμυγδαλιά. Κι ο Δημοφώντας όμως δεν μπορούσε μακριά από την αγαπημένη του. Αγνοώντας τις νουθεσίες φίλων και συγγενών να παραμείνει μέχρι να ανοίξει ο καιρός, εκείνος ξεκίνησε μες στην καρδιά του χειμώνα το ταξίδι της επιστροφής. Για μέρες περπατούσε μες στον βοριά, το κρύο και το χιόνι, ώσπου έφτασε στη Θράκη. Αναζητώντας την αγαπημένη του, έφτασε στο σημείο του αποχαιρετισμού. Εκεί ακριβώς είδε να στέκεται ένα ψηλό ξεραμένο δέντρο χωρίς καρπούς και φύλλα. Ο νέος κατάλαβε τι είχε συμβεί και βγάζοντας μια κραυγή πόνου, με δάκρυα στα μάτια αγκάλιασε σφιχτά τον ξερό κορμό σαν να αγκάλιαζε το σώμα της αγαπημένης του. Και τότε, σαν από θαύμα, ζωή πλημμύρισε το άψυχο ξύλο και τα γυμνά κλαδιά του δέντρου στολίστηκαν με πανέμορφα μικρά λευκά άνθη που ανέδυαν μια υπέροχη, ντελικάτη ευωδία.
Και ένας δεύτερος μύθος λέει ότι η Αμυγδαλιά ήταν ένα νέο, όμορφο, ροδαλό
κορίτσι, που κατοικούσε σε ένα μεγάλο πύργο. Η μητέρα της, την είχε μονάκριβη
και την αγαπούσε τόσο πολύ και τον χειμώνα δεν την άφηνε να βγει έξω για να μην
κρυώσει. Η Αμυγδαλιά καθόταν τις χειμωνιάτικες ημέρες μέσα στη ζεστασιά του
δωματίου της και πίσω από το τζάμι του παραθύρου της, έβλεπε τη βροχή να
πέφτει, τον άνεμο να λυσσομανάει, το χιόνι να στροβιλίζεται και να ντύνει
κάτασπρη τη γη. Μια μέρα ο Βοριάς, ο ψυχρός από τους ανέμους που φυσάνε τη γη,
πέρασε έξω από το παράθυρο της Αμυγδαλιάς, την είδε και την ερωτεύτηκε.
Πως όμως θα ερωτευόταν και αυτή το Βοριά. Τριγυρνούσε
θλιμμένος έξω από το παράθυρό της, ώσπου μια νύχτα σκέφτηκε να μεταμορφωθεί σε
έναν όμορφο πρίγκιπα και μια μέρα πήγε έξω από το παράθυρό της. Τον είδε η
Αμυγδαλιά και τον ερωτεύτηκε. Ο Βοριάς της ζήτησε να παντρευτούν και εκείνη
δέχτηκε την πρόταση του, αλλά του είπε να περιμένει έως το καλοκαίρι γιατί το
χειμώνα δεν την αφήνει η μητέρα της να βγει έξω.
Μια μέρα που έλειπε η μητέρα της από τον πύργο, ντύθηκε στα
λευκά και βγήκε έξω για να συναντήσει τον πρίγκιπα της. Βγήκε τρέχοντας και
αγκάλιασε το Βοριά. Ο Βοριάς την έσφιξε στην αγκαλιά του, αλλά ήταν τόσο
παγωμένος και η Αμυγδαλιά τόσο άμαθη στο κρύο που πάγωσε το σώμα της. Εκεί
φύτρωσε ένα δέντρο που πήρε το όνομά της και από τότε κάθε χειμώνα ντύνεται
νυφούλα και βιάζεται αν συναντήσει τον αγαπημένο της Βοριά !
Και φυσικά διακοσμήσαμε τις τάξεις μας με ολάνθιστες αμυγδαλιές!!
κι άλλες αμυγδαλιές...
